Popadnięcie niestarannie przetestowanego mięsa może wiązać się z poważnymi konsekwencjami. Włośnica, inicjowana przez pasażerów ukrytych w mięsie – tzw. larwy otoczone przez Trichinella, zwykle zaczyna się niespodziewanie – z wysoką temperaturą, zakłóceniami systemu trawiennego i bólem mięśni. Terapia włośniaka jest podzielona na leczenie przyczynowe, mające na celu eliminację pasożytów, i leczenie objawowe.
Jakie są metody zarażenia włośniakiem?
Włośnia jest indukowana przez glisty z klasy Trichinella. Zwykle zaczyna się nagle i może prowadzić do poważnych komplikacji, nawet śmiertelnych.
Ryzyko dla człowieka stanowią osobniki pięciu gatunków, w Polsce najbardziej powszechnym jest Trichinella spiralis , inaczej włosień spiralny. Infekcja następuje poprzez spożycie mięsa zawierającego otoczone larwy włośniaka.
W regionach o umiarkowanym klimacie może to być mięso od świń, owiec, kóz, koni, królików i dzików. Co roku notuje się kilka do kilkunastu epidemii, wynikających głównie z jedzenia wieprzowiny i dziczyzny.
Jak przebiega rozwój włośnicy?
W procesie rozwoju Trichinella spiralis wyróżniamy dwie formy:
dojrzałe osobniki – męskie i żeńskie o długości nie przekraczającej 5 mm,
formy larwalne – nowonarodzoną larwę, wędrującą i otoczoną, która jest formą inwazyjną.
Po zjedzeniu mięsa zawierającego otoczone larwy w systemie trawiennym człowieka dochodzi do ich uwolnienia. Aby osiągnąć dojrzałość, potrzebują około 3 dni. Po tym czasie larwy zdobywają możliwość do rozmnażania płciowego. Przytwierdzone do błony śluzowej układu pokarmowego samice po około 5 dniach zaczynają rodzić larwy.
Ten proces może trwać nawet 5 tygodni. Poprzez naczynia limfatyczne nowonarodzone larwy wydostają się z układu pokarmowego i jako larwy wędrujące zaczynają podróżować po ciele zarażonego.
Są w stanie przeniknąć do każdego organu, powodując stan zapalny i martwicę. Ich ostatecznym celem są jednak mięśnie prążkowane, czyli te, których ruch zależy od naszej woli.
Larwy Trichinella wyjątkowo upodobały sobie mięśnie języka, zewnątrzgałkowe, międzyżebrowe, mięśnie karku, przeponę oraz zginacze kończyn. Właśnie w nich otaczają się torebką wytworzoną przez swojego gospodarza. W takim stanie mogą przetrwać kilka lat. Ostatecznie torbiele zawierające larwy ulegają zwapnieniu.